Komunuma epoko

La Komunumo de Sieno reprezentita kiel suvereno sidanta sur la trono, en la Alegorio de la Bona Registaro de Ambrogio Lorenzetti

La komunuma epoko indikas historian periodon de la mezepoko, kiu distingiĝis per sistemo de loka registaro de municipoj, sistemo kiu disvastiĝis en vastaj areoj de Okcidenta Eŭropo. La Komunumo estis asocio de individuoj, kiuj apartenas al la sama socia klaso kaj loĝas en la sama loko.

La komunuma epoko estiĝis en centra-norda Italio, ĉirkaŭ la fino de la 11-a jarcento, disvolviĝante, baldaŭ poste, ankaŭ en iuj regionoj de centra-suda Germanio, en Francio kaj en Flandrio. Ĝi poste disvastiĝis (precipe inter la dua duono de la dekdua kaj dek-kvara jarcentoj ), kun malsamaj formoj kaj modeloj, ankaŭ en Anglio kaj en la Ibera Duoninsulo.

En Italio, lulilo de komunuma civilizo, la fenomeno iom post iom elĉerpiĝis de la lastaj jardekoj de la dektria jarcento kaj la unua duono de la sekva jarcento, kun la modifo de la interna politika ekvilibro, kun la socia aserto de novaj klasoj (aristokrataro, granda kaj malgranda burĝaro kaj pleboj) kaj kun la eksperimentado de novaj registaraj spertoj ( urba sinjorio ). La unuaj komunumoj postulis profesian, politikan kaj administran aŭtonomion. En la itala duoninsulo la urboj estis submetitaj al la supera aŭtoritato de la imperiestro: jen la komenca punkto por kompreni la historian dinamikon, kiu akompanis la disvolviĝon de la Komunumo en Italujo kaj la luktojn, kiujn ĝi devis elteni por establi sin.


From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Tubidy